ਕਦੇ ਨਾ ਰੁਕਦਾ ਵਿੱਚ-ਵਿਚਾਲੇ,
ਸਮੇਂ ਦਾ ਪਹੀਆ ਚਲਦਾ ਜਾਵੇ।
ਕਿਤੇ ਨਾ ਅਟਕੇ, ਭਾਵੇ ਕੋਈ
ਕਿੰਨਾ ਜ਼ੋਰ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਲਾਵੇ।
ਸਮੇਂ-ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਬੱਝੀ ਹੋਈ,
ਕੁੱਲ ਲੋਕਾਈ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ।
ਇਸਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ,
ਬੱਚਾ-ਬੁੱਢਾ ਜਾਂ ਨਰ-ਨਾਰੀ।
ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਬੱਝੇ ਹੋਏ,
ਸੂਰਜ, ਚੰਦ ਤੇ ਝਿਲਮਿਲ ਤਾਰੇ।
ਕੁਝ-ਇੱਕ ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਦੇ ਚੱਲਦੇ,
ਕਈ ਭਟਕਦੇ ਮਾਰੇ-ਮਾਰੇ।
ਜੁਦਾ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ,
ਅੱਗ, ਹਵਾ ਜਾਂ ਹੋਵੇ ਪਾਣੀ।
ਧਰਮ ਗ੍ਰੰਥ ਵੀ ਏਹੋ ਕਹਿੰਦੇ,
ਆਉਂਦੇ-ਜਾਂਦੇ ਰਹਿਣ ਪ੍ਰਾਣੀ।
ਰਿਸ਼ੀ-ਮੁਨੀ ਜਾਂ ਜਤੀ-ਤਪੀ,
ਜਾਂ ਹੋਵੇ ਕੋਈ ਪੀਰ-ਪੈਗ਼ੰਬਰ।
ਵੱਸ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਕਰ ਨਾ ਸਕਿਆ,
ਮੱਲ, ਸੂਰਮਾ, ਵੱਡਾ ਕਲੰਦਰ।
ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਸਮਝੋ,
ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਦੇ ਸਿੱਖੀਏ ਚੱਲਣਾ।
ਕੱਲ੍ਹ ਤੇ ਛੱਡੀਏ ਕੰਮ ਨਾ ਅੱਜ ਦਾ,
ਹੱਥ ਪਵੇਗਾ ਫ਼ੇਰ ਨਾ ਮਲਣਾ।
* ਪ੍ਰੋ. ਨਵ ਸੰਗੀਤ ਸਿੰਘ
# ਅਕਾਲ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਤਲਵੰਡੀ ਸਾਬੋ (ਬਠਿੰਡਾ)
